Samen sterven

Redactioneel - 05-04-2011

Vrijwillig levenseinde is een bijzonder teer onderwerp. Een Belgisch echtpaar van 83 en 78 jaar, hij doodziek van kanker en zij met ernstige oudersdomsklachten en veel pijn, koos er voor om samen te sterven. De Gentse euthanasiespecialist Marc Cosyns reageert.

Ze hadden maanden geleden al de ingrijpende en weloverwogen beslissing genomen om samen te sterven. Hij (83) had kanker en was doodziek. Door de pijn was hij al lange tijd niet meer buiten geweest. Zij (78) had vreselijke rugpijn, last van haar knieen en andere ouderdomskwalen die haar veel pijn berokkenden. Ook voor haar was het een hele opgave om naar buiten te gaan.

Het echtpaar koos er voor om samen te sterven, want 'alleen achterblijven, dat is óók ondraaglijk lijden.' "Het is bij mijn weten de eerste keer dat twee geliefden in ons land samen euthanasie plegen en via hun rouwbrief ook kenbaar maken dat ze op dezelfde dag zijn heengegaan," aldus de Gentse euthanasiespecialist Marc Cosyns.

Niet zo heel veel mensen waren ervan op de hoogte. Het echtpaar had geen kinderen en nog weinig familieleden. De man en de vrouw woonden hun hele leven in een Vlaams-Brabants dorpje, waar iedereen hen kende. Iedereen wist ook dat de man aan kanker leed en doodziek was. "Ze hadden eigenlijk alleen nog maar elkaar, en goeie buren," vertelt een dorpsgenote.

Taboedoorbrekend
Volgens stervensbegeleidingsexpert Marc Cosyns is er sprake van 'een belangrijk taboedoorbrekend signaal'. "Want het thema van het samen willen sterven van twee bejaarde geliefden van wie de ene partner terminaal is, leeft onder de mensen."

"Kijk maar naar de zelfmoordstatistieken", vervolgt de arts. "De groep van 85-plussers is daarin sinds 2008 opmerkelijk groter geworden en vrij sterk vertegenwoordigd. Als je gaat kijken wat er aan die zelfmoorden ten grondslag ligt, leren we dat veel van die zelfdodingen volgen op het overlijden van de partner. Dat het gaat om mensen die een eeuwigheid hebben samengeleefd en voor wie het onmogelijk was om zonder de partner nog verder te leven. Als je als koppel zo veel decennia lief en leed hebt gedeeld, leef je soms bijna in symbiose. Zeker als er geen kinderen zijn."

Durven praten over euthanasie is in dit soort gevallen heel belangrijk. "Het vergt veel meer moed dan te zeggen: Och madammeke, je kan toch nog naar een woon-zorgcentrum en daar ga je allemaal nieuwe mensen leren kennen! Voor de ene achterblijver is dat inderdaad nog een heel mooi perspectief. En voor de man of vrouw die daarvoor kiest, moeten we absoluut een nog passender zorgverlening in gang zetten."

Bron: Algemeen Dagblad